Wij hebben een samengesteld gezin met 4 prachtige kindjes.

Ik ben dus gescheiden #stigma2.

Met de papa van mijn oudste heb ik co-ouderschap #stigma3.

Ik dacht dat ik altijd wel open was maar zo even schrijven wie je bent en waar je vandaan komt met al waar nog een taboe en stigma op heerst is toch best lastig. Maar hee, vroeger was scheiden ook een NO GO dus ik ga ervoor!

Mijn man, mijn maatje, mijn rots in de branding is Dennis, hard werkend voor ons gezin gaat hij iedere dag weer vroeg uit bed.

Hij vecht zijn eigen strijd en wat ben ik trots op hem!  

We wonen in een klein dorpje op Goeree-Overflakkee. Waar dat is? Dat is net geen Zeeland, wel met Ouddorp vlakbij, heerlijk op het platteland! Waar je een rondje over het dorp kunt lopen zonder ook maar iemand tegen te komen. We hebben hier geen supermarkt, wel een bakker om de hoek. Ik kan als ik wil super plat met flakkees accent praten maar dat klinkt echt niet hoor. We wonen hier sinds een jaar, en hoewel er nog heel wat klusjes moeten gebeuren in huis wonen we hier heerlijk! 

Daan is inmiddels 3,5 jaar, hij is echt het liefste jongetje van heel de wereld (maar dat vind iedereen van zijn eigen kind toch?) Lize onze dochter waakt over ons. Vorig jaar augustus verloren we haar met 32 weken zwangerschap. Ik had een zwangerschapsvergiftiging en pre-eclampsie, wat helaas allemaal pas tot uiting kwam toen zij al overleden was in mijn buik en ik van haar moest gaan bevallen terwijl ik wist dat ze stil zou blijven #stigma4.

Een hele heftige tijd volgde, met zoveel emoties!

We hebben elkaar er gelukkig doorheen kunnen slepen, en het heeft ons sterker gemaakt maar er zijn dagen dat we ook gewoon weer keihard terug vallen in het verdriet en dat het zo oneerlijk is dat ze niet hier bij ons mag zijn.

Toen we afgelopen december een positieve zwangerschapstest hadden en het er ook nog 2 bleken te zijn konden we ons geluk niet op, maar er kwamen ook driedubbel zoveel zorgen. Nee, een zorgeloze zwangerschap was het niet... Met 28 weken werd ik opgenomen in het Sophia kinderziekenhuis, er werd opnieuw zwangerschapsvergiftiging geconstateerd. Vanwege plek gebrek werd ik naar Antwerpen verhuisd waar ik met 29.6 weken ben bevallen met een keizersnede van onze dochters Lotte en Esmee.

Na 8 weken ziekenhuisopname mochten ze op 3 augustus dan toch echt naar huis en nu kunnen we echt gaan genieten van ons gezin.

Ik schrijf graag, maak tot in de treure foto's van ons gezin en ons doen en laten, en wat ik doe qua werk? Ik mag sinds kort met trots zeggen dat ik een nieuwe baan als huisvrouw heb #stigma5! Oké ik zit nog in mijn zwangerschapsverlof tot einde van het jaar maar heb vorige week besloten om na m'n verlof te stoppen.

Ik ben van fulltime naar 4 dagen gegaan toen mijn zoontje werd geboren, ik werkte altijd graag. Dus toen ik vorig jaar tijdens mijn zwangerschap van Lize besloot naar 2 dagen te gaan als ze geboren zou worden was dat echt wel even een dingetje, maar hee! Terug naar 4 dagen kon altijd nog toch...

Nu, na alles wat we hebben meegemaakt in 1,5 jaar tijd ben ik er aan toe dat ik thuis mag zijn met de kids. Ik ga het ervaren, de struggles, de mooiste momenten, de lange dagen, het huisvrouw zijn... en ik hoop het met jullie te delen als echte instamom! 

De komende tijd zal ik steeds een stukje schrijven over verschillende stigma onderwerpen. Maar ook over mijn leven en alle stigmas en taboes die ik persoonlijk heb meegemaakt, ik tel er al 5 maar er zijn er nog meer. Ik vind het heftig, emotioneel, mooi & verdrietig, lees je zonder oordeel?